براستی منابع تغذیه ی دینی مردم در این سالها تغییرات اساسی ای داشته است. این منابع با شیبی تند از روحانیت و نهادهای دینی و علمی به خرافه ها و رفتار عوامانه در حال تغییر است. در این جا مایلم به یکی از این منابع, یعنی سفره های نذری که عمدتا در مجالس زنانه شکل می گیرد اشاره بکنم. برخی از این سفره ها از این قرار است: سفره امام زمان (ع): ترکیب: نان، پنیر با سبزی، شیربرنج، حلوا که در سفره ابوالفضل گفته شد. شمع از اجزای سفره است. سفره پنج تن: مواد لازم سر سفره: شمع، آش رشته. سفره حضرت فاطمه (س): دعای توسل و شمع، عدم حضور مردان، پسران و زنان حامله، پختن کاچی با این مواد: زعفران آبگرفته نصف پیمانه، گلاب، بیدمشک نصف پیمانه و...... سفره حضرت زینب (س): آش به همراه شمع. برای آش از این مواد استفاده شود: کره 170 گرم، آب سه لیوان، شکر 2 پیمانه، خلال پسته و.... سفره حضرت خضر ...... سفره حضرت ابراهیم .... سفره بی بی سه شنبه.... سفره امام حسن ..... باقالی پلو برای سفره امام حسن (ع).... کوکو اسفناج برای سفره امام حسن (ع).... ماست و خیار برای سفره امام حسن ... شله زرد سفره امام حسن (ع).... حلوای تنترانی و عدس پلو سفره و آجیل مشکل گشا برای سفره حضرت ابوالفضل (ع) مواد لازم: کشمش سبز، پسته، بادام، فندق، نقلف شکلات،  نخود بو داده. توت خشک، بادام هندی، بادام زمینی، و انجیر خشک... همین خط را ادامه بدهید، و ببینید که چگونه باورهای دینی و رشادت های حضرت ابوالفضل در حمایت از امام حسین (ع)‌ و فریادهای افشاگرانه زینب و رشادت‌های آن بانو، با آشپزی گره خورده و باورهای مردم را شکل می‌دهد. البته می‌پذیریم که غالب مردم عاقل‌تر از آن هستند که اینها را همه دین بدانند، اما تأسف از آن است که به خاطر تساهلی که در گسترش نفوذ انحراف در سطوح بالایی از جامعه رخ داده، و صدای برخی از معترضین هم به جایی نمی رسد، این قبیل باورها، حیات دینی معقول و معنوی را از صورت قرانی و حدیثی اصیل آن به سمت و سوی ادعاها و باورهای شگفت انگیز غیر قابل دفاع کشانده است.گویندگان این مطالب مشتریان خود را، مثل همیشه میان مردم دارند و ضعف دستگاه تصمیم گیری کمک می کند که این افکار به لایه های بیشتری از جامعه نفوذ کرده و روی تصمیم گیری های کلان تر به ویژه در وقت نزاع و اختلاف نظرهای فکری، تاثیر بگذارد.

اول این خبر را ببینید: به گزارش مهر ، در جریان بازدید تعدادی از اعضای شورای اسلامی شهر قم از آرامستان بهشت معصومه(س) که بعد از ظهر دوشنبه انجام شد، به منظور ترغیب شهروندان قمی به دفن اموات در آرامستان‌های بیرون از شهر نظیر آرامستان بهشت معصومه‌(س) به پیشنهاد اعضای شورای شهر و همچنین با موافقت مدیر عامل و هیئت مدیره سازمان آرامستان‌های شهرداری قم‏، به تمامی اعضای شورای شهر قم، یک قبر در آرامستان بهشت معصومه (س) اهدا شد.

کاری به این که این حضرات شورای شهر قم خوش سلیقه بودن یا بد سلیقه ندارم! کاری هم ندارم که کادو گرفتن یک قبر ممکن هست چه حسی به آدمها بدهد! فقط می خواهم به این نکته اشاره کنم که: به شواهد تاریخ آدمها پیش از آن که به فکر خانه ای برای سکونت باشند به فکر قبری برای مردن بودند و قبر تاریخ درازتری از خانه دارد چه این که قبرستان از جامعه کهن سال تر است. این آقایان شورای شهر احتمالا برخی از آنها هنوز خانه ندارند و حتی مرده هایی که هر روزه به این آرامستان برده می شوند، اما قبر را نمی توان اجاره کرد باید خرید و باید داشت.جای امیدواری هست برای کسانی که خانه ندارند! بالاخره صاحب خانه می شوند. امید که رو به آفتاب مهربانی و بخشایش خدا باشد.

جامعه ی ما به شکل سنتی، که البته مبنای دینی هم دارد، حجاب را برای بانوان یک الزام رفتار اجتماعی می داند. به همین دلیل است که زنان جامعه نسبت به اتیکت «بی حجاب» واکنش نشان می دهند؛ به گونه ای که حتی اگر یک خانم پوشش مناسبی نداشته باشد با این حال از این که او را «بی حجاب» بخوانند ناراحت می شود. حجاب مورد توقع جامعه از خانم ها، تنها در گزینش پوششی خاص نیست، زنان باید در ذهن و خیال خود و نیز در کلمات خود هم با حجاب باشند. به همین دلیل است که جامعه از یک زن نمی پذیرد که طنزی عریان بگوید و مخاطبان خود را بخنداند. اما مردان گویا خیلی رها هستند! آنان به راحتی از کلمات عریان و نیز طنزهای رکیک بهره می برند. علاوه بر آن متلک پرانی هم دارند و این زنان هستند که باید در برابر این بی حجابی کلمات از جانب مردان صبوری داشته باشند. متلک پرانی و نیز بهره گیری از کلمات رکیک و طنزهای عریان نشانه هایی از بی حجابی فکری مردان جامعه ی ما هستند که می توانند پی آمدهای بسیار زشت و گاه ناگواری به همراه داشته باشند. این بی حجابی در نهایت به ارتباط دوجنس زن و مرد در جامعه آسیب می رساند و در پاره ای موارد مشکلاتی را نیز به همراه دارد.

خیلی ناراحت بود. می گفت دوستانش ناجوانمردانه پشت سرش حرف زده و اتهاماتی را به او وارد کرده اند. سعی کردم آرامش کنم، به همین دلیل گفتم:  سخت نگیر دوست من. لابد نمی دانند که غیبت و تهمت و دروغ تا چه اندازه بد و غیر اخلاقی اند! اگر می دانستند این کار را نمی کردند. گفت: نه!! آن ها خود، طلبه هستند و در کسوت روحانیت!! می دانند به فرموده ی روایات: دروغ کلید همه ی گناهان است! و نیز می دانند که: غیبت از عمل منافی عفت با محارم آن هم در کنار خانه ی خدا بدتر است! و نیز می دانند که امام باقر علیه السلام فرموده است که: هر کس بر مؤمنی حتی به نیم کلمه توهین کند، خداوند بین او و بهشت هفتاد حجاب خواهد زد که میان هر حجاب فاصله هاست! آن ها این روایات را می دانند و در عین حال اینگونه من را به تهمت بسته اند. گفتم : نمی دانم چرا! مگر ممکن است کسی این همه بداند و باز هم دانسته های خود را از یاد ببرد؟!! گفت: بله!! امان از احساس تکلیف. این آقایان احساس تکلیف کرده اند که من باید خط بخورم و به همین دلیل غیبت من را جایز می دانند!! یاد سخنی از مرحوم آیت الله حایری(بنیانگذار حوزه ی علمیه ی قم) افتادم. نقل است که می فرمودند من غیبت هر غیبت کننده ای را بخشیدم الا طلبه ای که از من غیبت می کند! پرسیدند چرا؟ و ایشان فرمود: طلبه ها اول آدم را فاسق می کنند و جایز الغیبة و بعد از آن از او غیبت می کنند.

دو روز آخر دهه ی اول محرم را، مثل همیشه، به موطن خود رفتم. کاری که بسیاری از هموطنانمان انجام می دهند و هر جا که باشند تلاش می کنند که تاسوعا و عاشورا را در زادگاه خود عزاداری کنند، در همان هیئتی که کودکی و نوجوانی خود را در آن جا سپری کرده اند. همین امر سببی شد که بتوانم به اجمال دو فضای سوگواری را با هم مقایسه کنم؛ یک فضا، شهری بزرگ که هیتهای بزرگی دارد که بر مبنای تمایزات غیرقومی شکل گرفته اند، و دیگری شهر یا روستایی کوچک که چندین هیئت دارد که بر مبنای تمایزات قومی و طایفه ای شکل گرفته اند. هیت های بزرگ شهری از شعارها گرفته تا نوحه ها، بسیار ایدئولوژیک تر و نیز سیاسی تر بودند. این را می توانستیم در سخنرانی ها، نوحه ها، مداحی ها، و حتی پارچه نوشته ها ببینیم. در این مجالس همگرایی بر پایه ی مشابهت فکر و نیز سلیقه های همسو در مواردی غیر مرتبط با قومیت شکل می گرفت. یعنی عزاداران به دلیل احساس نزدیک با اندیشه های متولیان و یا سخنرانان و یا مداحان هیئت در آن شرکت می کردند. اما هیئت های شهر کوچک من بسیار قومی بودند دستمایه های سوگ و قومیت در آن ها خیلی بیشتر بود تا مسایل دیگر. مردم بر مبنای همگرایی و بازساخت گروه اجتماعی خود در این مراسمات شرکت می جستند و همین سبب بالا رفتن انسجام اجتماعی و نیز همبستگی بیشتر آنان می شد. البته این تفسیر از هیئت به همان اندازه که بر مشابهت درون گروهی تأکید داشت، به همان اندازه بر تمایز با سایر اقوام نیز مبتنی بود و به همین دلیل همانگونه که کارکرد انسجام بخشی میان گروهی داشت، کارکرد تمایز بخشی برون گروهی هم داشت؛ یعنی هیئت ها به تمایزات جمعیتی و فرهنگی خود بسیار تأکید می کردند. و این را می شد از نمادها و نیز پرچمهایی که در پیشانی هیئت خود حمل می کردند فهمید... ولی هر چه باشد یاد و خاطره ی امام حسین و دلاوری و دلبری اش و نیز مصایب او و خاندان بزرگوارش نمک و هویت اصلی این مجالس است. خدا از همه قبول کند.