برگه های آزمون دانشجویانم را که می بینم، نخست به سراغ پی نوشت­ها آنها می روم؛ آن جا که دانشجویان گاه پوزش­خواهی می­کنند و از خط بد و مشکلاتی که برای مطالعه داشته اند می نویسند؛ و گاه هم تقدیر و تشکر و البته گاه هم نقد و انتقاد از تدریس و از سوالات امتحان. این بار اتفاق جالبی افتاد. یکی از دانشجویانم نوشته بود که « با تشکر از استاد فروتنم. انصافا از درس شما بهره بردم و بیش از آن از اخلاق شما. از نظر من این درس بهترین درس ارایه شده در این دانشگاه بود....» برگه را که تصحیح کردم متوجه شدم که خیلی بد نوشته و نمی تواند نمره ی مناسبی بگیرد. چند بار خواندم و تلاش کردم با تساهل و مدارا تصحیح کنم، اما نمره همان بود: «25/ 9» اعجب کردم که چطور ممکن است کسی این همه از درس استادی تعریف و تمجید کند ولی برای امتحان آن درس کمترین تلاش را نکند! به همین دلیل از دیگر اساتید وضعیت امتحان و پی نوشته های او را بر برگه ی جوابهای امتحان، سؤال کردم. همه ی اساتید از وضعیت او راضی بودند و البته برای هیچکدام این پی نوشت را ننوشته بود جز من. مانده بودم چه باید بکنم! او را خواستم و پرسیدم که چرا اینگونه نوشته و اینگونه نمره گرفته است. در جوابم گفت: « چون می دانستم که نمره ام کم می شود خواستم که بدانید از ضعف خودم در درس خواندن است و نه تدریس شما!» شما جای من! باور می کنید؟!!

وقتی بعد از مدتها بخواهی چیزی بنویسی کارت کمی سخت تر میشه! حکایت من هست و دوستانم و کلی کلنجار رفتن با خودم. به هر حال امروز تصمیم گرفتم یه چیزایی بنویسم. شما فکر می کنید ما آدمها چند در صدمون (در ایران) رفتارمون اونی هست که دوست داریم. خیلی دور نرید و سخت نگیرید! جوری دیگه می پرسم؛ اگر به ما بگن هر جور راحتید لباس بپوشید و نه حکومت به شما کار داره و نه جامعه و سنت و همسایه، چند درصدمون همین لباسی رو می پشیم که الان پوشیدیم؟! زود نرید سراغ این که این خوبه یا بده! میخوام ببینم چند درصد در خلوت و تنهایی خودمون همینی هستیم که الان هستیم. نمی دانم شما چی فکر میکنید! ولی من تصور میکنم درصد بالایی طوری دیگه زندگی میکنند! به عبارت دیگه مردم از برای درگیر نشدن با سنت به میان­مایگی پناه برده و همینی هستند که هستند و اگر غیر از این دغدغه باشه حتما طوری دیگه هستند. حالا بفرمائید که به نظر شما این شکل زندگی چقدر از نشاط و سرزندگی ما رو میگیره؟!!!! نمیخواهید بگید که خیلی کم؟!!!!!

 «جامعه شناسی دین» همچون بیشتر رشته های علمی، از پس­زمینه های متعدد، در اوضاع و شرایط تاریخی مختص به خود و در میان مردمانی که در جوامع خویش صاحب موقعیت های متفاوتی بوده اند، توسعه یافته است. این رشته، در مسیر تکوٌن تاریخی خویش، صاحب ادبیات، نظریه ها و مکاتبی است. گاهی، به اشتباه، با نشاندن نظریه ای اجتماعی در باب دین که در شرایط تاریخی خاصی ارائه شده و مدعی است «روزی دین جای خود را به علم می دهد!»، به جای دانش جامعه شناسی دین، چنان سختگیرانه بر این علم حمله شده است که گویی تنها ره­آورد این دانش سکولاریزاسیون است! و گاه با همین نگاه و دل­خوشی به نظریه ای دیگر که افول دین را لازمه ی مدرنیته ندانسته و معتقد است: « جهان امروز به اندازه ی جهان دیروز مذهبی است.»، جامعه شناسی دین از هر نوع نگاه سکولاریته مبرا دانسته شده است. براستی جامعه شناسی دین چیست؟ قلمرو آن کدام است؟  چه تفاوتی با جامعه شناسی دینی دارد؟ تا چه اندازه می توان نظریه های جامعه شناسان را در باب دین، با این دانش یکیدانست؟وضعیت این دانش در ادبیات علوم اجتماعی ما چگونه است؟