برگه های آزمون دانشجویانم را که می بینم، نخست به سراغ پی نوشت­ها آنها می روم؛ آن جا که دانشجویان گاه پوزش­خواهی می­کنند و از خط بد و مشکلاتی که برای مطالعه داشته اند می نویسند؛ و گاه هم تقدیر و تشکر و البته گاه هم نقد و انتقاد از تدریس و از سوالات امتحان. این بار اتفاق جالبی افتاد. یکی از دانشجویانم نوشته بود که « با تشکر از استاد فروتنم. انصافا از درس شما بهره بردم و بیش از آن از اخلاق شما. از نظر من این درس بهترین درس ارایه شده در این دانشگاه بود....» برگه را که تصحیح کردم متوجه شدم که خیلی بد نوشته و نمی تواند نمره ی مناسبی بگیرد. چند بار خواندم و تلاش کردم با تساهل و مدارا تصحیح کنم، اما نمره همان بود: «25/ 9» اعجب کردم که چطور ممکن است کسی این همه از درس استادی تعریف و تمجید کند ولی برای امتحان آن درس کمترین تلاش را نکند! به همین دلیل از دیگر اساتید وضعیت امتحان و پی نوشته های او را بر برگه ی جوابهای امتحان، سؤال کردم. همه ی اساتید از وضعیت او راضی بودند و البته برای هیچکدام این پی نوشت را ننوشته بود جز من. مانده بودم چه باید بکنم! او را خواستم و پرسیدم که چرا اینگونه نوشته و اینگونه نمره گرفته است. در جوابم گفت: « چون می دانستم که نمره ام کم می شود خواستم که بدانید از ضعف خودم در درس خواندن است و نه تدریس شما!» شما جای من! باور می کنید؟!!